Wisecracks op een bouwplaats Cheer up Fellows! in Utrecht
Erg bruisend is de kunstscene van Utrecht niet. Na BAK en Casco, Moira en Expodium, zijn er in jaren niet veel kunstenaarsinitiatieven bijgekomen. En dus moest ik even twee keer kijken toen ik las van een nieuw kunstenaarsinitiatief in Utrecht: Blue Episode meldde zich met een kunstproject op de hoek van de Kromme en de Nieuwegracht. Een nieuw kunstenaarsinitiatief in Utrecht? Is het werkelijk waar?
Helemaal precies een kunstenaarsinitiatief is het niet, zo bleek bij een bezoek. De stichting Blue Episode wordt bestierd door de twee galeriehouders van een van de twee leuke galeries in Utrecht: galerie 10, die wel een iets anders wilden dan alleen maar commerciële kunst verkopen.
Elke paar maanden willen ze een project realiseren in een tijdelijk onbewoond pand, kort voordat het opgeknapt gaat worden. Anti-kraak heette dat ooit.
Het eerste project is gerealiseerd door drie kunstenaars in eendrachtige samenwerking: Tudor Bratu, Tine Melzer en Philippe van Wolputte, in een schitterend huis met veel glas en uitzicht op de Dom en het paushuis.
De kunstenaars hebben de lege bouwval, die bijna compleet gestript is en dus elke individuele of historische verwijzing naar vorige bewoners ontbeert, ijverig van betekenis voorzien, via tekstpanelen en foto’s. Een en ander schijnt van internet geplukt en mist de nodige coherentie, met gevolg een associatief theater van tekst en beeld dat alle kanten opschiet.
Toch, met wat goede wil, zijn er enkele richtingen te ontdekken. Veel teksten zijn licht moralistisch van toon, en geven aan dat het niet helemaal lekker zit met de wereld waarin we leven. Diezelfde indruk laten enkele plaatjes van geweld in een park en een net te jong meisje die zich in bijzijn van een vieze oude man van haar kleren ontdoet. Het geeft aan het geheel een wat groezelig provinciale stadsgevoel.
Gelukkig gaat het een elders weer over andere zaken, die een mogelijk licht werpen op diepere motieven van de kunstenaars.
Cheer up Fellows! (zie de beelden en lees de ironie) is misschien niet een messcherpe installatie, maar wel onderhoudend en mooi in elkaar gezet. Als bonus is er ook een nachtprogramma, die het pand tot een mysterieuze poëtische actievoerder in een net te net buurtje maakt.
Domeniek Ruyters
is hoofdredacteur van Metropolis M