The Late Great Kelley
De (uitgestelde) openingstentoonstelling van Mike Kelley in het Stedelijk Museum is groot, heel groot, en biedt veel, heel veel. Wie wordt afgeschrikt door fecaliën, fallussen en vagina’s kan beter thuis blijven.
Het Stedelijk is terug. Terug in het rijtje MoMa (PS1), Centre Pompidou, MoCA. Terug als museum voor de (levende) kunstenaar. En terug als instelling die de historische canon wil dicteren.
Met de grote monografische tentoonstelling van en over Mike Kelley is het Stedelijk nu echt open. Bij het grote publiek zal de naam geen belletje doen rinkelen, maar educatie is ook een belangrijk onderdeel van een museum, en de tentoonstelling past in de historische context van het Stedelijk. Geen blockbuster dus, maar wat wel? Mike Kelley is een kunstenaars kunstenaar die zich bezig hield met provocatie waarbij seks als belangrijke leidraad diende. Wie wordt afgeschrikt door fecaliën, fallussen en vagina’s kan dan ook beter thuis blijven.
De verklaring voor Kelleys werk ligt in de punkbasis tijdens de jaren zeventig, toen de grenzen tussen hoge en lage kunst nog geslecht dienden te worden en de gevestigde orde continu artistiek werd geprovoceerd met alles wat niet ‘netjes’ was. Provoceren is precies wat Kelley deed, en tot het einde bleef doen. Het oeuvre, dat van de jaren zeventig tot begin dit jaar strekt en chronologisch wordt gepresenteerd, toont niet alleen de ontwikkeling van de kunstenaar, maar ook die van de maatschappij en kunst zelf: referenties zijn tijdsperiode specifiek en de gekozen media tonen de mogelijkheden van het moment: van strips tot films en van performance tot Youtube.
Er is dus veel, heel veel: een stevige dosis objets trouvés in verschillende vormen; aan elkaar genaaide knuffels en composities van bij elkaar gebrachte voorwerpen waarbij met name sieraden visueel domineren. Daarnaast veel getekend werk, geluid, tapijt, performances, 2D werk, 3D werk, aan installatie gerelateerde objecten en aan het eind van het oeuvre ook veel video’s.
Dit resulteert in een tentoonstelling die tijd nodig heeft, niet alleen door de hoeveelheid en oppervlakte – die de gehele nieuwbouw beslaat – maar met name mentale tijd om de veelzijdigheid en betekenis te kunnen vatten. Er zijn wel degelijk benaderbare aspecten en eyecatchers, maar het blijft toch een beetje incrowd en geen eenvoudig toegankelijke tentoonstelling voor het grote publiek.
Het lijkt mij dan ook sterk dat Mike Kelley massa’s mensen zal trekken, maar ik ga in ieder geval wel nog een keer.
Mike Kelley
Stedelijk Museum Amsterdam
15 december 2012 tot 1 april 2013
http://www.stedelijk.nl/
Vincent van Velsen
is redacteur Metropolis M en conservator Stedelijk Museum Amsterdam