On Fresh Soil
Onder het directoraat van oud-directeur Tim Voss is er een asfaltvloer bovenop de renovatievloer van W139 gelegd. Deze vloer is jaren later de basis waarop de tentoonstelling On Fresh Soil, van maar liefst vier curators, is gefundeerd. Van dat fundament is niet veel meer over.
Het was een open call waarin de verschillende ideeën van de curators hun oorsprong vonden. Men had onafhankelijk van elkaar de wens om iets met, en/of in, de ruimte te doen. Geen van de beeldbouwkundige plannen bleek groot genoeg om zelfstandig te functioneren. Niets was allesomvattend. Ze besloten de handen ineen te steken.
On Fresh Soil is het resultaat van een open studio die verwijst naar W139 oude stijl; een soort veresthetiseerde krakersmentaliteit. Of zoals kunstenaar/curator Kaleb de Groot zegt,’een geïnstitutionaliseerd object waar je niet perse tegenin hoeft te gaan. Dat hebben wij wel gedaan. Na zes weken open studio, in een voor ons dampende put waarin om de zoveel dagen wel iemand ziek werd van de teerlucht en de agressie die nodig was om die vloer eruit te breken, viel er wel iets te vieren. De buren, ooit vrijgevochten krakers, klaagden over de harde muziek.’
On Fresh Soil als metafoor voor een onzekere toestand, de culturele basis van W139 die constant onder druk staat. Asfalt dat in hergebruik als grondstof dient in een ruimte in flux. De sculpturen zijn onderdeel van een traject. Sommige vinden na de tentoonstelling elders een plek. Bijvoorbeeld in de Service Garage, kunstenaarsruimte Diepenheim of de eindexamententoonstelling van de Rietveld Academie. Alsof de ruimte weer andere ruimtes nodig heeft om voor te bestaan.
On Fresh Soil is een tentoonstelling binnen een historische context. Het is, zo lijkt het, voor deze beeldhouwers belangrijk dat de werken hun ideële functies verliezen als ze buiten een specifieke context getoond worden. Dat is artistiek gezien een moedig streven. Als je de tentoonstelling bekijkt zou je zeggen dat het meteen raak was, dat alles al op z’n plek stond voordat het op z’n plek viel. De waarheid is dat je de realiteit, het veld waarbinnen de werken staan of kortweg: de metaconstructie, achterwege moet laten tijdens het kijken. Rest er een krachtige show.
De werken die blijven staan zijn:
Obstructiesculptuur van Andreas R Andersson: Voor je de ruimte binnenkomt moet je over een verhoging die tevens doorgang is. Zijn eerste idee was om de toegangsruimte in z’n geheel dicht te gooien met asfalt. Een beetje te expliciet, wat mij betreft. Nu heeft hij een gat in zijn idee gemaakt, waardoor de rest van de show te bezoeken valt.
Legpuzzel van Benjamin Roth: Onder een tafel van asfalt ligt een in stukjes gezaagde vloer, opgedeeld in gelijkzijdige driehoeken. Sommige vastgeplakt, anderen niet. Het venijn zit hierin; de zaagsneden lopen door in de ondergrond. Alsof de zaagmachine bewust niet op de juiste hoogte was afgesteld.
Wandwerk van Kaleb de Groot: Op de lange wand is een gekantelde vloer aangebracht. Hij heeft een beeld op de muur. Meer valt er niet over te zeggen.
Teksthut van Jabu Arnell: Hij heeft platen uit de vloer omgetoverd tot tekstborden die tezamen een hut vormen. De teksten zijn niet direct te vertalen, maar lijken het resultaat van een woordspel. Ik ben niet onder indruk van de teksten an sich. De hut werkt daarentegen wel. Die is lelijk- niet uitnodigend. Toch staat het beeld als een huis.
Fresh Soil
W139, Amsterdam
Curators: Susan Kooi, Zoro Feigl, Sajoscha Talirz en Kaleb de Groot.
Met de kunstenaars: Andreas R Andersson, Jabu Arnell, André Avelãs, Elke Baggen, Dovil? Bernadiši?t?, Kaleb de Groot, Benjamin Roth, Anami Schrijvers, Daniel Caleb Thomson en Merce Wouthuysen.
29 juni t/m 21 Juli.
Michael Tedja is schilder, schrijver en curator
Alle afbeeldingen gefotografeerd door Henni van Beek, courtesy W139, Amsterdam, zie ook w139.nl
Michael Tedja