metropolis m

Casper Notenboom

[h1]En ik wil niet langer wachten

Simone de Kinderen

Eigenlijk heb ik de meeste werken al gezien. Een week geleden interviewde ik drie studenten voor de eindexamenspecial. Tussen de bedrijven door kon ik de inmiddels studenten af druk zien timmeren, bellen en beamers ophangen, heel veel beamers.

Minstens de helft van het gepresenteerde werk zijn video’s, van het verstilde, maatschappelijk geëngageerde werk van Simone de Kinderen (het is lui, het is slecht, maar ik doe het toch: de nieuwe Wendelien van Oldenborgh?) tot het relationele drama tussen man en vrouw op tv van Rosanne Jonkhout.

Jonkhout heeft nog een troef achter de hand bij deze rauw geknipte stukjes homevideo’s. Het jaar is 2000, man filmt vrouw in bikini op vakantie. Zij probeert contact te leggen met de mens achter de camera, die net een fractie van een seconde te laat antwoordt waarna ze ongeduldig verzucht: dat stille gefilm altijd…Een woordspeling en een frustratie die almaar terugkomen naarmate de camera van hand tot hand gaat in de familie Jonkhout. De toelichtende tekst doet naar mijn idee de film tekort. Dit is helemaal geen film over de problematiek binnen een relatie, dit gaat over de moeder, de glorieuze vrouw die ondanks een tepel die net over de bikini rand heen floept zich hautain van haar man af kan wenden, die zich met veel kracht en bravoure verbaal laat gelden. Als zij niet in beeld is, is ze wel te horen.

Eline de Bruijn

Eline de Bruijn presenteert een driedelige installatie bestaande uit lichtbakken die verschillende afbeeldingen van gebarende handen tonen en een video met eenzelfde soort bewegingen begeleid door een diepe bas. Zij legt mij uit dat zij als kind grote frustratie ervoer als ze de gebarentaal die haar dove grootouders hadden ontwikkeld niet kon begrijpen. Van daaruit groeide een interesse in lichaamstaal in al haar vormen. Ditmaal pakt ze de handgebaren van de motivational speakers aan, met een omweg via het economische discours waaraan de sprekers dienstbaar zijn door de mens als maakbare machine te presenteren, hetgeen niet verwonderlijk is als je bedenkt dat hun diensten gretig aftrek vinden bij bedrijven. Een soort sjamanen van de groei-economie. In de donkere ruimte straalt de kracht er alsnog van af.

Janneke Donker

Janneke Donker pakt vloggers aan met een installatie die tussen bewondering en reflectie in schommelt. Door middel van verscheidene filmpjes waarin zij ontboezemingen en preken van verscheidene bestaande youtubers imiteert en een installatie waarin je je gezicht tegen het hare aan kan drukken bevraagt zij de intimiteit die er ontstaat als er iemand, ergens, wat over zichzelf vertelt. In hoeverre zijn vloggers meer dan een talking head, gebonden aan hun uiterlijk als ieder ander?

Niki van Dam

Ouderwets geëxperimenteer met materiaal is er ook volop. Niki van Dam laat een drietal landschappen vol kraters exploderen van het canvas naar de vloer. Door de kolkende verf loopt het spoor van een kinderwagen. Barbara Walbrun heeft verkeerd gewapend beton op twee kleine verhogingen gezet en laat het moedwillig doorbuigen. Niet te zien is een experiment wat zij in haar atelier uitvoerde waarin zij een deel van haar atelier ‘afsloot’ door een dunnen houten lat gemaakt van talloze stukjes tussen twee muren te spannen. Het maakte de spanning in en tussen de ontstane ruimte(s) tastbaar. De confrontatie tussen hard en zacht wordt opgezocht in een foto waar hout op huid inwerkt en een kleine installatie waar een spijkerbroek zich op een keramieken vlak neervlijt.

Barbara Walbrun
Sanne Walvius
Sanne Walvius

In het Rietveld gebouw is nog velen malen meer te zien, maar met het oog op de lengte van dit stuk jas ik er wat namen doorheen. Janneke van Gelder toont een rozen vilten pop op menselijk formaat, de naden zichtbaar over de huid kruipend. Het is een zij, en zij is kwetsbaar en naakt op de tafel van een arts. Sanne Walvius steekt de draak met de onzekere toekomst van een grafisch ontwerper in een gekke wirwar aan fluorescerend gele post-its die je allerlei leuzen over productiviteit en zelfverbetering opdringen in combinatie met een drietal schermen waar diezelfde productiviteit gelijk op de proef wordt gesteld.

Janneke van Gelder
Casper Notenboom

Casper Notenboom heeft een aantal tassen ontworpen die zich middels vacuüm- en vouwtechnieken voegen naar de hoeveelheid spullen die een reiziger met zich meetorst. Het is een prettige combinatie van intellect en materialisme, lees acute hebberigheid van mijn kant. Misschien wel de kracht van Production Design in een notendop.

Dit (ver)koopbare aspect komt pas goed op gang bij de Creative Writing sectie. Achter een tafeltje verkopen de studenten hun verschillende verhalen- en dichtbundels. Uit het boekje ‘Melk en Honing’ van Annemieke Dannenberg: ‘en ik wil niet langer wachten/op de vrouw/die ik beloof te zijn’. En zo is het maar net. Het ga ze goed.

Nagar Willemsen
Michelle Brouwer
Bo Bannink
Bo Bannink
Arash Fakhim
Laura de Vogel
Laura de Vogel

BIJ METROPOLIS M NR 4-2016 (AUGUSTUS_SEPTEMBER) VERSCHIJNT DE JAARLIJKSE EINDEXAMENBIJLAGE MET PORTETTEN VAN DE BESTE KUNSTENAARS VAN DE NEDERLANDSE EN BELGISCHE KUNSTACADEMIES

NU IN HET NIEUWE NUMMER VAN METROPOLIS M: HET GROTE KUNSTACADEMIE ALUMNI ONDERZOEK. EEN GROOT ONDERZOEK NAAR HOE JONGE KUNSTENAARS TERUGKIJKEN OP HUN ACADEMIETIJD EN DE EERSTE JAREN VAN HUN KUNSTENAARSCHAP

Metropolis M No 3-2016. Nu overal te koop, of bestel: [email protected] (€9,95 incl verzending)

METROPOLIS M KAN NIET ZONDER UW STEUN. NEEM NU EEN JAARABONNEMENT. DAN STUREN WE U DIT NUMMER GRATIS OP.

(OVV ZOMERACTIE; NB deze actie geldt alleen voor adressen in Nederland)

Alix de Massiac

is redacteur bij Metropolis M en maakt podcasts

Recente artikelen