metropolis m

Yulie Vriens

Maakte AKV|St.Joost vorig jaar indruk met een collectieve musical, dit jaar is gekozen voor een wederom collectieve presentatie die toch heel andere accenten zet. In de tuin staat een tentenkamp, waar ze gedurende de hele tentoonstellinsgsperiode verblijven.

Ik bezocht AKV|St.Joost in Den Bosch en Breda, en de integrale filmscreening van de laatste lichting Film bij LantarenVenster in Rotterdam (volgend jaar zal de eerste lichting studenten onder de samengevoegde afdelingen Fotografie en Film afstuderen).

Hoewel ik zo’n beetje elk jaar de eindexamententoonstellingen van diverse academies probeer te bezoeken, blijft het een uitdaging om te duiden welke wind er nou precies waait. Het aanbod aan werken is zo groot, veel zo individueel. Toch doe ik hier een poging.

Breda in de zomer. De academie ligt er rustig bij, ingeklemd tussen snelwegen, bos en maisvelden. Terwijl ik met mijn geel-blauwe ov-fiets het laatste stukje naar de academie fiets, zie ik op een parkeerterrein – annex grasveldje een tentenkampje staan. Mijn hart maakt een sprongetje. Ik zag dit jaar met name in Breda weer vormen van engagement terugkomen en onderzoek naar duurzame collectiviteit.

Vorig jaar vonden dezelfde thema’s een hoogtepunt in een musical bij de afdeling beeldende kunst. Maar dit jaar kreeg de opvallende samenwerking een wat andere focus: op haalbare, niet-spectaculaire alternatieve manieren van samenleven en samenwerken. Er overheerste een ontspannen nuchterheid en eenvoud van benadering rond deze thema’s. Er werd geen groot punt gemaakt van het onderzoek, het was bijna vanzelfsprekend, dat het leven nu eenmaal even net wat belangrijker is dan de kunst.

Yulie Vriens (BK) maakte een grote, modulaire tafel, waaraan studenten en bezoekers zaten te praten en te eten – niet als bezoekers in een kunstwerk, maar gewoon, als mensen met trek die samen komen rond de tafel. Informeel. Dat dit ook werkt heeft te maken met de groepsdynamiek van deze klas; een hechte groep, die veel met elkaar deelt. De tafel is makkelijk te veranderen en verplaatsen naar de behoeftes van de groep. Zo geeft het werk uitdrukking aan dat wat er leeft, en belichaamt hij tegelijk gastvrijheid naar de bezoekers toe.

Yulie Vriens

Ik zie alleen maar kleur, het werk van Larice Schuurbiers (fotografie) is een pleidooi voor intersectioneel denken in relatie tot de rol die beeld hierin speelt en kan spelen. Een interessante benadering van Schuurbiers, die zich hiermee zowel met haar medium bezig houdt als geëngageerd opstelt. Haar werk bestaat uit een fotoserie van zwarte vrouwen en mannen, in samenwerking met hen ontstaan (hoe wil je afgebeeld worden?) en het door haar opgerichte Platform Bewust. Hiermee organiseert ze events en talks op de academie vanuit de perspectieven van huidskleur, genderidentiteit en seksualiteit. Haar overtuiging, professionaliteit en de omvang van haar eindexamenwerk zijn indrukwekkend. Schuurbiers is persoonlijk betrokken bij haar thema’s, ze wil met haar project deel gaan uitmaken van positieve verandering.

Larice Schuurbiers

Larice Schuurbiers

Naast engagement zag ik veel persoonlijke thema’s, waarin een echo zat van dezelfde vorm van nuchterheid van benadering. Traditioneel is er altijd een aantal makers dat persoonlijke thema’s onderzoekt. Dit jaar kwamen deze soort eindexamenwerken me fris over, ondanks de soms pittige thematiek. Yvonne Kishna, Welcome to my brain (film, installatie), Willem van der Zanden, Klein Testament (film) en Jasper Verhulst (BK) vielen op.

Willem van der Zanden maakte een documentaire film over zijn depressie, en hoe hij zich hier al worstelend en filmend doorheen werkte. Hij heeft een film gemaakt waarin je als kijker volledig bij hem kan zijn in zijn depressie. Hij is echt. Als gevolg is zijn film voor de kijker zowel nabij, als hard, als ontroerend.

Jasper Verhulst

Jasper Verhulst vermengt in zijn werk Spanningsvelden een autonome, licht provocatieve houding en monumentale beeldtaal met een eerlijkheid van benadering. Hij toont grote, indrukwekkende sculpturen van staal. Het zijn rechtopstaande driehoeken. Strijd is zijn thema, en dan met name relationele strijd. Hij beukt op de platen in met een hamer, zowel alleen als samen met zijn vriendin, dat daardoor prachtig vervormt, hier en daar zelfs rond uitstulpt. Tijdens de tentoonstelling zijn er performances waarbij ook het publiek mag slaan. Hun aarzeling toont hoe relationele conflicten meestal vormeloos, psychologisch blijven in het dagelijks leven. Tussendoor hanteert Jasper de tijdklok. Elke vijf minuten geeft hij een slag. Het geluid dreunt onverwacht hard door.

Yvonne Kishna toont in haar installatie met diverse schermen een inkijk in haar brein, inclusief borderline persoonlijkheidsstoornis. Het werk zelf is verassend lichtvoetig door de zware thematiek en taal samen met de op smartphone gefilmde beelden, en begeleid door een zelfgemaakte soundtrack. Vooral het totaalbeeld van de sfeer die uit haar werk spreekt moet ervaren worden; daarin komt haar complexiteit, gevoeligheid en talent tot uitdrukking.

Bij de master Fine Art viel Meng Donglai op. Haar werk bestaat uit schilderijen, videowerk en een boek. Ze is geïnteresseerd in psychoanalyse en het verbeelden van mentale zijnsstaten, die ze terug de wereld in brengt via een vriendelijke, surrealistische en poëtische beeldtaal. Haar presentatie is als een caleidoscoop die het geheel in delen uiteen laat vallen, en ze tegelijk opnieuw als eenheid laat ervaren.

Yvonne Kishna

BIJ METROPOLIS M NR 4-2019 EINDEXAMENS VERSCHIJNT WEER ONS JAARLIJKSE SPECIALE MAGAZINE MET PORTRETTEN VAN RUIM 40 STUDENTEN DIE DIT JAAR AFSTUDEREN AAN DE ACADEMIES IN NEDERLAND EN BELGIË. DIT JAAR NIET ALLEEN BACHELORS MAAR OOK MASTERS. ALS JE NU EEN JAARABONNEMENT NEEMT HEB JE HET NUMMER HALF AUGUSTUS IN HUIS. MAIL JE NAAM EN ADRES (ovv nummer 4) NAAR [email protected]

Lorelinde Verhees

Recente artikelen