metropolis m

Eén van de performances die ik bij kon wonen was Things happen in my house van Sinwah Lai. Een meloen rolt in een rechte lijn richting het bord waar vanaf Lai het zojuist heeft opgepakt. Lai neemt vervolgens plaats in haar installatie van perfect geordende natuurlijke producten als zaden en fruit, geordend volgens de logica van een keukenkastje. Haar interesse voor de materialiteit van de wereld werkt ze uit tot in het kleinste detail en weet ze terug te brengen naar de huiselijke context die ons allen sinds de uitbraak van de pandemie maar al te bekend is. Lai plaatst meloenpitten in een transparante plastic doos en begint ermee te tikken. Ze imiteert de sensatie van het horen van onbekende geluiden in haar lege huis: een unheimisch gevoel, dat zomaar kan infiltreren in je eigen persoonlijke ruimte. 

In zijn video Unspoken word toont Bennet Edwin Kruiteen greep uit zijn droombeelden. De dromen vormen samen met zijn jeugdherinneringen en fragmenten van commercials en films een inkijk in zijn referentiekader. “Another nightmare. How many can I take?…” klinkt het onheilspellend zodra de film ten einde loopt. Naarmate ik langer zit, lijkt het alsof de film telkens een nieuwe sequentie toont, die iets verschilt van de vorige. 

Winston Nanlohy keerde zich eveneens naar binnen voor zijn afstudeerwerk. Zijn eindproject bestaat uit een videovertoning en opgehangen vellen papier. Het is tweevoudig: richt zich enerzijds op de verwerking van persoonlijk trauma, maar kijkt anderzijds ook naar de grotere structuren van de samenleving. De lockdown stuurde Nanlohy’s blik – zoals die van velen van ons – in de richting van het computerscherm. Achter klinkende namen als Zoom, Jitsi, Skype, Teams gaat een verdienmodel schuil; de kunstenaar raakte gefascineerd door dat ‘surveillance kapitalisme’, dat hij weerspiegeld zag in enkele anonieme, maar streng bewaakte datacentra’s bij hem in de buurt.

Charli Herrington volgde met haar camera het Hache collective, een groep muzikanten die het musiceren in het traditionele ensemble achter zich lieten voor een vorm van samenspel die persoonlijker aanvoelde. Zij gingen op zoek naar een manier van co-creëren waarin zorg en aandacht voor elkaar centraal staat. De film begint en eindigt bij de Tower of Love, een houten bouwwerk gemaakt door Rotterdamse kunstenaar Tomi Hilsee. Tussendoor zien we het samenzijn zich verplaatsen van een volle woonkamer naar een volle Jitsi-conversatie. Het herkenbare geluid van een krakende connectie neemt tijdens de repetitie langzaamaan de harmonieën over, terwijl timing juist hier van cruciaal belang is. 

Het samenzijn van het Hache collective resoneert met de diagram die de achterwand van de tentoonstellingsruimte in beslag neemt. In het Mutual Support Platform komen vragen, twijfels, en de urgentie van de situatie tot uiting in verhalen over gecancelde vluchten en het verliezen van werk en inkomen. Een open overzicht van eigen leed en zorgen, maar tevens een blik vooruit, op zoek naar oplossingen.