Gianin Conrad – Beta-Vision – Base Alpha Gallery, foto courtesy de galerie
Een verrassend bruisend Antwerpen Art Weekend 2021
Afgelopen weekend bezochten Puck Rouvroye en Axel de Marteau voor ons het jaarlijks verder uitdijende Antwerpen Art Weekend: het bezoek begint met het terugbrengen van een hamer aan kunstenaar Stefaan Dheedene, en zet zich vervolgens slenterend voort langs de vele galeries.
Thema's
[question Axel de Marteau] We mogen weer!
Het was een lange aanloop naar de jongste editie van het Antwerp Art Weekend, de Antwerpse viering van de hedendaagse beeldende kunst die elk jaar in omvang lijkt te groeien. Voor ons begon deze editie ongeveer een jaar geleden, toen wegens ‘de corona’ het weekend afgelast werd. Stefaan Dheedene presenteerde toen zijn modules van hamers en jukken bij Moonstreet. Noodgedwongen transformeerde hij de expositie tot een uitleenservice, waarbij iedereen een hamer of juk kon lenen totdat we opnieuw in groep samen zouden kunnen komen. We hadden nooit kunnen inschatten dat dit exact een jaar zou duren.
Wanneer we Dheedenes expositie 29 synonyms for ‘hammered into’ and a family pack of yokes bij Annie Gentils betreden, hamer in de hand, wordt onze komst feestelijk met hoorngeschal, afkomstig van een schelp waar de kunstenaar op blaast, aangekondigd. Onze hamer is weer thuis. Een jaar lang mochten wij met dit prachtig vervaardigde en tot de verbeelding sprekende object samenleven. Het fungeerde als een echte ‘conversation piece’, maar was ook als gebruiksvoorwerp altijd binnen handbereik om een geschil uit te vechten.
De sculpturen worden op verschillende momenten gedurende het weekend teruggebracht, waardoor er een bescheiden parade van individuele hamers en jukken doorheen de Antwerpse straten zal ontstaan en de tentoonstelling zijn definitieve vorm aanneemt.
Het Antwerp Art Weekend is begonnen…
Galerie Geukens & De Vil toont werk van de Duitse kunstenaar Julius Heinemann. De tentoonstelling The Innerworld of the Outerworld of the Innerworld onderzoekt het verband tussen omkadering en ruimtelijkheid. Aan de muur hangen fragiele, met tape omrande witte kaders met daarin tekeningen en collages. Lichte en donkere kleurvlakken op doek creëren ruimte en perspectief. Opvallend is hoe doordacht er gewerkt is met de tentoonstellingsruimte. De werken gaan een dialoog aan met de klassieke architectuur van het herenhuis. Zo voert de kunstenaar een ingreep uit waardoor er een doorkijkje in de zonnewering van de galerie ontstaat. Mijn oog wordt naar buiten getrokken. Ik vind het wel aangenaam, dit constante in – en uitzoomen.
[question Axel de Marteau] Onderweg naar ‘het zuid’ brengen we een bezoek aan Ibasho Gallery. Een ruimte die zich sinds 2015 wijdt aan het tonen van Japanse hedendaagse fotografie. Ze tonen naast het klassiekere werk van Issei Suda, momenteel ook te zien in het FOMU, de spannende reeks Androids van Wanda Tuerlinckx. De Belgische fotografe legt sinds 2015 de evolutie en revolutie van robots vast. Androïde robots lijken zowel qua uiterlijk als op vlak van emotionele intelligentie steeds meer op mensen. Tuerlinckx portretteert deze robots in de traditie van klassieke portretfotografie, met een 19e-eeuwse camera waarmee ze rechtstreeks op het lichtgevoelig papier belicht. Een zeer oude techniek om state-of-the-art technologie vast te leggen. Dit resulteert in zachte portretten, rijk aan grijstinten, die een ongemakkelijk gevoel oproepen. De gezichten van de robots zijn fascinerend realistisch en bevragen de dunne grens tussen het fictieve en het waarheidsgetrouwe.
Ibasho is een oase van rust in de drukte van het weekend, die we niet meer zo goed gewend zijn. Het is een van de verborgen parels die bezoekers van het Antwerp Art Weekend nog te vaak links laten liggen. Hopelijk komt hier snel verandering in.
Even verder valt het gebruik van papiertape mij opnieuw op. Ditmaal in de tentoonstelling The Endless Rehearsel van Ritsart Gobyn bij Plus One Gallery. De expositie toont een mix van grote en kleinere werken op doek. De kleine werkjes zijn meestal omkaderd door houten latjes óf afgetapet met paarse schilderstape. De werken zijn ogenschijnlijk onaf. We zien ongeprepareerd doek met daarop zeer gedetailleerde fragmenten, het lijken ‘cuts’ uit bestaande schilderijen, afgewisseld met klodders verf en vagere verfstrepen. Er wordt een atelieromgeving gesuggereerd: rollen canvas in de hoek en een wand van groen-blauwe gyproc platen.
In eerste instantie ben ik aangenaam verrast door de speelsheid van de werken. Nadere inspectie toomt de spontaniteit van de werken wel wat in. Ritsart Gobyns werken zijn zeer minutieus samengesteld en hij zet de toeschouwer graag op het verkeerde been. Ik vang een stukje uitleg op van de galerist: ‘Let op de trompe l’oeil effecten. Het rolletje paarse tape in de hoek is geen echte tape, maar een afgietsel. En die verhuisdeken? – dat is een weefsel met merino wol.’ Ik ga met gemengde gevoelens naar buiten.
[question Axel de Marteau] Antwerp Art Weekend is veel. Té veel om op een weekend te kunnen gaan bekijken. Hier speelt de organisatie Kunst Aan Zet, de Belgische versie van de renteloze kunstlening, handig op in. Gedurende het weekend organiseren zij ‘gallery hoppings’ begeleid door kunstenaars. Op onze tweede dag in Antwerpen laten wij ons door Mira Verstraeten door Borgerhout leiden.
We starten bij DMW Gallery. Bij binnenkomst worden we verwelkomt door twee reusachtige figuren. Ze zijn samengesteld uit zowel beton als (geborduurd) textiel. Hun hoofden zijn een soort van pasfoto’s in mozaïek en hun lichamen ontvouwen zich in een patchwork van verschillende borduursels.
De installatie komt voort uit de samenwerking tussen Klaas Rommelaere en Manon Kündig. Samen maakten ze in het kader van de tentoonstelling Cadavre Exquis een aantal reuzen die zich allemaal in een soort van wachtstand bevinden. De titels van de werken verwijzen naar de karakters: The Smoker, The Impatient, The Restless, etc.
Klaas Rommelaere staat bekend om zijn werken in textiel (waarvoor hij samenwerkt met een groep oudere dames – ‘De Madammen’- die een deel van het borduurwerk op zich nemen). Manon Kündig maakt schilderijen en mozaïeken met gepigmenteerd beton volgens een ingewikkeld omgekeerd procédé. Zoals de titel van de tentoonstelling suggereert, werkten Rommelaere en Kündig volgens het principe van de cadavre exquis. Ze werkten voort op elkaars werk, zonder exact te weten hoe elkaars delen eruit zagen.
Het resultaat van de samenwerking is indrukwekkend. De werken zitten vol energie en de kleurrijke detaillering van het textiel werkt opvallend goed met de iets meer uitgepuurde en gewichtige vormentaal van de betonnen platen.
[question Axel de Marteau] De tour brengt ons verder langs de spannende tentoonstelling Beta-Vision van de Zwitserse kunstenaar Gianin Conrad. Hij zet Base Alpha Gallery letterlijk onder stroom. In de ruimte, langs de muren en over de vloer hangen kleurrijke elektrische spanningskabels met een lading van 24 volt. De kunstenaar haalt zijn inspiratie voor het gebruik van dit materiaal uit zijn directe omgeving, de Zwitserse Alpen. De kleurrijke lijnvoering is een streling voor het oog die nogal contrasteert met het elektrische geknetter dat de agressiviteit van de installatie benadrukt. Wanneer we ons met uiterste voorzichtigheid tussen en over de draden begeven, komen we nog andere objecten tegen, zoals een jurk en een strandstoel, die eveneens aangesloten zijn op het elektriciteitsnet. Later op de dag zullen deze gebruikt worden tijdens een performance.
In de installatie onderzoekt de kunstenaar de principes van ruimtelijkheid. De stroomkabels verwijzen naar grenzen, bepaalde stukken van het landschap die worden afgesloten om bijvoorbeeld koeien te laten grazen. Daarnaast speelt hij met het de onzichtbaarheid van het elektrische spanningsveld die, met de performance in het achterhoofd, de grens lijkt te benadrukken tussen het fysieke en conceptuele creatieproces.
Na enkele inspirerende bezoeken besluiten we onze tour bij Ballroom Project. Een beurs die het ‘kunstbeursgevoel’ wil vermijden en ruimte biedt aan niet-Antwerpse galeries uit België en Nederland. Ondanks de zeer hoge kwaliteit van de aanwezige galeries verbleekt het geheel ten opzichte van de presentaties die we de afgelopen dagen hebben gezien. Doordat de ‘kunstbeleving’ opvallend vluchtiger is dan in de galeries en offspaces en het Antwerp Art Weekend al een enorm rijk programma aanbiedt bekruipt ons de vraag of een dergelijke beurs niet nét een tikkeltje te veel is.
Ondanks het coronajaar en de gecancelde editie van 2020 blijft het Antwerp Art Weekend groeien. Samenwerkingen worden opgezet en nieuwe initiatieven steken de kop op. De Antwerpse kunstscène toont dat hij bruist. Wij zijn vooral blij dat het weer kan.
Puck Rouvroye en Axel de Marteau
zijn kunstenaars, daarnaast werkt Rouvroye bij Mertens Frames en schrijft De Marteau over kunst en cultuur