Amsterdam Art Week 2025 – hoogte x lengte x breedte (exposities zijn nog te bezoeken)
Veel van de galeries stellen tijdens deze Amsterdam Art Week 2025 thema’s als identiteit en transformatie centraal. Intieme portretten van vrouwelijkheid en moederschap worden afgewisseld met een confronterende blik op een geschiedenis waar niet langer van weggekeken kan worden. Het is een editie die uitnodigt tot kritische reflectie.
Intsomi | Buhlebezwe Siwani – No Man’s Art Gallery
No Man’s Art Gallery presenteert op twee locaties de solotentoonstelling Intsomi van Buhlebezwe Siwani (1987, Zuid-Afrika). In deze tentoonstelling vertelt Siwani verhalen die verband houden met de Nederlandse geschiedenis en de representatie van het zwarte vrouwelijke lichaam.
Bij binnenkomst in de expositieruimte aan de Bos en Lommerweg wordt de bezoeker meteen geconfronteerd met drie Nederlandse vlaggen, prominent aan de muur bevestigd. In plaats van soepel te hangen, lijken deze vlaggen verstijfd. Lih-Lan Wong van No Man’s Art Gallery legt uit dat ze doordrenkt zijn met specerijen als kurkuma, cacao, koffie en suiker, handelswaar die tijdens de trans-Atlantische slavenhandel onder koloniale uitbuiting werden verhandeld. Wong benadrukt dat een vlag traditioneel symbool staat voor nationale trots, maar dat natiestaten zoals Nederland ook een beladen en gewelddadig verleden met zich meedragen. Met Intsomi (2025) confronteert Siwani de toeschouwer op krachtige wijze met deze geschiedenis en nodigt ze uit tot reflectie op de historische en hedendaagse impact van het kolonialisme.
In de expositieruimte aan de Willem de Zwijgerlaan wordt het fotowerk Izithunzi (2025) getoond, waarin Siwani haar eigen lichaam als drager van betekenis inzet. Siwani staat in het voormalige hoofdkwartier van de VOC, het Oost-Indisch Huis in Amsterdam, gekleed in traditionele Xhosa-klederdracht. Ze draagt onder haar armen een stel zwepen. Het is een krachtig beeld dat het eeuwenoude narratief doorbreekt van deze beladen historische locatie en voegt er een ander belichaamd perspectief aan toe.
De installatie Rhaxa Rhaxa (2025) toont Siwani’s performatieve en spirituele praktijk, geworteld in haar rol als Sangoma, een traditionele Zuid-Afrikaanse genezeres. Door ritueel en heling centraal te stellen, nodigt Siwani de toeschouwer uit om geschiedenis niet als iets afgesloten te zien, maar als een levende kracht die op spiritueel niveau blijft doorleven in het lichaam.
Shifting Realities | Jaehun Park – Bradwolff & Partners
Een rij LED-displays hangt aan de muren van Bradwolff & Partners, onderdeel van de solotentoonstelling Shifting Realities van Jaehun Park (1986, Zuid-Korea). Park verkent in zijn werk de grens tussen fysiek en digitaal, tussen werkelijkheid en simulatie, en nodigt uit tot het herzien van perceptie.
Centraal in de ruimte staat devideoinstallatie Omnishambles, (mirrors, 2023), waarin Park zijn voormalige studio in Korea reconstrueert als een surrealistische, digitaal gesimuleerde ruimte met een groot gat in het plafond.
Park vertelt dat hij destijds veel last had van lekkage en het water opving met emmers. Deze emmers hebben niet enkel een functionele, maar ook een symbolische lading: de volledige compositie verwijst namelijk naar het Arnolfini Portret (1434) van Jan van Eyck. Net als in het schilderij zijn in Parks driedimensionale videoinstallatie een koppel, een hondje en een spiegel als visueel ankerpunt aanwezig. In Parks digitale versie wordt de decoratieve spiegel vervangen door een convexe spiegel waarin een camera op statief zichtbaar is. Door deze camera te plaatsen op de plek waar Van Eyck zichzelf in de reflectie afbeeldde, suggereert Park dat digitale technologie de realiteit in de ruimte vormgeeft.
Tegenover Omnishambles hangt een ander werk met tevens dezelfde naam, het toont dezelfde scène, maar vanuit het perspectief van de camera. Hierdoor ontstaat een liminale ruimte waarin bezoekers letterlijk en fysiek tussen twee werelden bewegen.
Naast Parks digitale werken toont de tentoonstelling ook schilderijen van Chinese avant-garde kunstenaars als Zhang Wei en Huang Rui, die de spanning tussen kleur en betekenis onderzoeken.
Op zaterdag 24 mei 2025 geeft Jaehun Park een artist talk van 16:00 tot 17:00 uur. Bradwolff & Partners – Lijnbaansgracht 314
Only Love Will Save Us | Johanna Bath – Enari Gallery
Zachtroze, tedere volle lippen eisen direct alle aandacht op; wegkijken lijkt haast onmogelijk in Johanna Baths solotentoonstelling Only Love Will Save Us (1980, Duitsland). Wat volgt zijn nog meer zachte texturen van huid, het delicate weefsel van stof en de levendige details van planten en bloemen brengt Bath zo dichtbij dat je ze bijna kunt voelen, soms zelfs denkt te ruiken.
Baths schilderijen vormen een cinematografische samensmelting van intieme close-ups van het vrouwelijk lichaam en natuurlijke elementen. De beelden dragen een stille, tactile intensiteit in zich die de toeschouwer uitnodigt om dichterbij te komen. Niet vanuit een provocatief of seksueel perspectief, maar met een zachte, bijna kalmerende uitstraling.
Terugkerende motieven in haar werk zijn herkenbare vrouwelijke details: volle lippen, benen in panty’s, zachte handen, of een lok haar die achter het oor wordt gestreken. Deze beelden zijn vaak gebaseerd op bestaand beeldmateriaal. Christina Voulgari van Enari vertelt dat Bath de beelden vond in oude magazines en deze persoonlijke manier vertaalde naar haar eigen blik. De sensualiteit schuilt in de gebaren, in de roze lippen. Niet in het expliciete.
Bath reflecteert op de wijze waarop vrouwenlichamen historisch in de kunst zijn afgebeeld. Ze biedt een alternatief voor de traditionele male gaze: een vrouwelijke blik die tederder en introspectiever is. Haar schilderijen objectiveren het vrouwelijk lichaam niet, maar zijn een uitnodiging tot verbinding, herkenning en nabijheid.
Op zaterdag 24 mei van 14:00 tot 14:45 organiseert Enari een artist talk met Johanna Bath. Enari Gallery – Utrechtsestraat 44
Everybody Wants To Be a Rolling Stone | Joseph Thabang Palframan – Upstream Gallery
Hoog in het 17e-eeuwse grachtenpand hangt een zwarte lijn gespannen waaraan meerdere sneakers met, waarvan de zolen initialen dragen. Gallery manager Anne de Jong vertelt dat deze installatie een verwijzing is naar Londense drill-artiesten die vaak worden vervolgd op basis van hun songteksten, zonder dat daar concreet bewijs voor is. In zijn solotentoonstelling Everybody Wants To Be a Rolling Stone onderzoekt Joseph Thabang Palframan (1997, Namibië) hoe deze praktijken etnisch profileren blootleggen en stelt hij scherpe vragen over vrijheid van expressie en raciale vooroordelen.
Als kunstenaar met zowel Afrikaanse als Europese wortels onderzoekt Palframan de complexe, gelaagde geschiedenis die deze achtergronden met zich meebrengen. Het koloniale verleden en de impact ervan op het heden vormen daarbij een centraal en terugkerend thema in zijn werk.
In de schilderijen van Everybody Wants To Be a Rolling Stone staat pointillisme centraal. Van een afstand lijken menselijke figuren coherent, maar naarmate de toeschouwer dichterbij komt, valt het beeld in duizenden stippen uiteen. Deze fragmentatie wordt versterkt door velden van witte stippen die het beeld verder opbreken en delen doen uitwissen. Hierdoor ontstaat een visuele spanning tussen aanwezigheid en afwezigheid. Met deze witte onderbrekingen stelt Palframan kritische vragen over macht: wie bepaalt wat zichtbaar blijft, en wat wordt gewist?
Upstream Gallery – Kloveniersburgwal 95
I am a lot of people | Lisette van Hoogenhuyze Gallery van Fanny Freytag
Verzorger, kok, onderzoeker, planner, communicator en chauffeur, een moeder is het allemaal. In de solotentoonstelling I am a lot of people van Lisette van Hoogenhuyze (1991, Nederland) onderzoekt zij op intieme en gelaagde wijze de veelvormigheid van identiteit die voortkomt uit het moederschap.
Van Hoogenhuyze reflecteert op het moederschap als een ervaring waarin de zorgvuldig opgebouwde identiteit wordt doorbroken, gefragmenteerd en vermenigvuldigd, en soms deels uitgewist. Haar werk toont het moederschap als een complexe, gelaagde staat van zijn, vol uiteenlopende emoties, verwachtingen en innerlijke belevingen.
Toch zijn de werken in I am a lot of people allesbehalve zwaar of somber. De tentoonstelling ademt kleur, speelsheid en een zekere lichtheid die past bij de veerkracht van het ouderschap. Van Hoogenhuyze combineert textiele en keramische werken in een expressief geheel. In haar textielwerken tuft ze lagen van verschillend gekleurd garen over elkaar, waardoor een gevoel van visuele complexiteit ontstaat. Het fungeert tot zekere hoogte als metaforische weergave van de veelheid aan rollen die in één lichaam samenkomen.
Met I am a lot of people laat Van Hoogenhuyze zien dat moederschap niet eenduidig is, maar bestaat uit schurende lagen, fluïde identiteiten en een rijk palet aan emotionele onderstromen. De tentoonstelling biedt jonge moeders een ruimte voor herkenning en wederzijdse empathie.
Te zien t/m 7 juni – Op vrijdag 23 mei van 19:00 tot 22:00 uur vertoont Gallery by Fanny Freytag een selectie korte films die thema’s als vrouwelijkheid, natuur, familie en verbinding verkennen. Aansluitend vindt een korte artist talk plaats waarin de makers hun visie delen en in gesprek gaan met het publiek. Gallery by Fanny Freytag – Schaafstraat 10
The Autonomous Art Practice & The Dream | Yrene van Amstel, Elle van Baaren, Sandy van den Brink en Joanne Igbuwe – CBK Zuidoost
In het verschraalde Nederlandse culturele landschap stelt CBK Zuidoost een urgente vraag: Is autonoom kunstenaarschap vandaag de dag nog mogelijk? De groepstentoonstelling The Autonomous Art Practice & The Dream brengt het werk van vier jonge kunstenaars Yrene van Amstel (2000), Elle van Baaren (2000), Sandy van den Brink (1997) en Joanne Igbuwe (1996), in dialoog met erfgoedobjecten uit het Collectiecentrum Nederland (Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed). Het resultaat is een transgenerationele ontmoeting tussen heden en verleden, tussen persoonlijke verhalen en nationale geschiedenis.
Curator Claudio Ritfeld presenteert een tentoonstelling vol frictie en contrasten. Achttiende-eeuwse wandklokken en keramische beeldjes uit de rijkscollectie worden geplaatst naast hedendaagse kunstwerken, zoals een dubbelzijdige dildo met de tekst Cat Dog en een fotoserie van een vissersuitje op de Noordzee, samen met vader en dochter.
De presenstatie laat spanningsvelden ontstaan tussen wat men als collectief als waardevol erfgoed beschouwt, en welke vormen van artistieke expressie vandaag nog nauwelijks institutionele bescherming genieten. Wat zegt onze omgang met historische objecten over de manier waarop we naar hedendaagse kunst kijken?
De tentoonstelling bespreekt thema’s als postkoloniale identiteit, queer-erfgoed en de kwetsbare positie van jonge kunstenaars. Een treffend voorbeeld is het werk van Yrene van Amstel, waarin de mattenklopper fungeert als krachtig symbool voor zowel verstrengeling als verbondenheid, en de vaak onzichtbare doorwerking van het koloniale verleden in ons heden blootlegt.
The Autonomous Art Practice & The Dream biedt een podium aan jonge makers die hun eigen narratieven vormgeven, balancerend tussen de erfenis van een beladen verleden en een toekomst waarin de kunstsector onder grote druk staat.
CBK Zuidoost – Anton de Komplein 20
Karmen Samson
is modebeoefenaar en onderzoeker met interesses in materiële cultuur en museologie
