Prospects 2025 – Lilli, Linhuei, Diana, Linus, Gizem & Bas, Manju, Dagmar, Jesse, Anton, Ruben, Liza, Violeta, Ivna, Bodil, Jesse, Lou Lou
Met 116 kunstenaars pakt Prospects flink uit op deze editie van Art Rotterdam. Het recordaantal kunstenaars is te zien in Ahoy, vanaf dit jaar de nieuwe locatie van de beurs. Tessa Bourguignon bezoekt de tentoonstelling en spreekt met een aantal kunstenaars over hun werk.
‘Art Rotterdam, the fair to discover young art’ is te lezen op het affiche van de beurs. De sectie Prospects, het podium voor de startende kunstenaar, kan daarom ook dit jaar niet ontbreken. Toen bleek dat de distributiehal van de iconische Van Nelle Fabriek, waar Prospects altijd te zien was, vanaf 2025 niet meer beschikbaar zou zijn, moest dus gezocht worden naar een nieuwe locatie. Dit jaar is de beurs voor het eerst neergestreken in Rotterdam Ahoy ‘op Zuid’.
Eelco van der Lingen, directeur van het Mondriaan Fonds, vertelt dat het grote aantal kunstenaars dat dit jaar tentoonstelt bij Prospects eigenlijk een gevolg is van de coronapandemie. Destijds werd kunst waardevol bevonden wat resulteerde in een grotere overheidssubsidie. Het Mondriaan Fonds had hierdoor in 2023 de mogelijkheid om nog meer kunstenaars van de financiële bijdrage Kunstenaar Start te voorzien. Nu, twee jaar later, is dit hele weekend het resultaat van die ondersteuuning te zien aan de hand van een selectie van hun werk. Van der Lingen hint naar wat er allemaal is veranderd sinds die tijd, vooral in politiek opzicht, maar klinkt vooral hoopvol. Het is geen makkelijke tijd om te beginnen als kunstenaar, maar kunst blijft essentieel om deze tijd te duiden, te reflecteren op het verleden en op de toekomst.
Prospects geeft startende kunstenaars de kans in contact te komen met de verschillende bezoekers van de beurs; verzamelaars, curatoren, recensenten en kunstliefhebbers. Wellicht brengt het een samenwerking voort met een van de galeries die op de beurs staan. Het uitgangspunt van Prospects verschilt van commerciële galerie presentaties op de beurs, maar de ontmoeting tussen deze twee werelden verloopt dit jaar extra soepel. Als bezoeker heb je nauwelijks door dat je een nieuwe sectie betreedt en de professionaliteit van de presentatie en kwaliteit van de kunst doet zeker niet onder aan de rest van de beurs. De samenstelling van deze dertiende editie was net als die van de afgelopen drie keer in handen van Johan Gustavsson, dit keer in samenwerking met Louise Bjeldbak Hendriksen.
Terwijl de fotograaf nog rondloopt om alle werken goed vast te leggen en er hier en daar nog snel een stofzuiger door de ruimte wordt gehaald, probeer ik mij rustig een weg te banen.
Lilli Westein, Recipe for Fast Nostalgia, 2023
Ik stuit eerst op het werk van Lilli Weinstein (1998, Duitsland). Haar werkt lijkt in eerste instantie alleen uit fotografie te bestaan maar bevat ook performance en tekst. Ze vertelt me over de ontmoeting die ze had na een oproep in een krant met de vraag of iemand met haar hun grootste angst wilde delen. Ze ontving een reactie van iemand die bang was voor eindes en besloot dat als startpunt te nemen voor het werk dat ze toont. In een tekst is te lezen: ‘share as many secrets as possible […] try to experience at least 4 different emotions together […] at a specific point in time, your meeting ends and you promise not to have any contact ever again’. Drie dagen trokken ze met elkaar op, allebei in de wetenschap dat er een einde zou komen aan hun tijd samen. Ze luisterden herhaaldelijk naar dezelfde drie nummers en gingen naar de kringloop waar ze een oud fotoalbum kochten gevuld met foto’s van onbekenden. Ze recreëerden een aantal van de foto’s en brachten het album terug inclusief een kleine notitie met hun contactgegevens. Ze besloten dat het contactverbod verbroken mocht worden als iemand de notitie zou vinden. Het gaf hun kleine maar ook onrealistische hoop. Na de drie dagen die ze samen doorbrachten hadden ze nooit meer contact. Het artificiële kader zorgde voor een echte ervaring die op kleine schaal symbool staat voor een universele ervaring.
Linhuei Chen, Bureau of Dunes Landscape Planning board game, 2025
Ik raak in gesprek met Linhuei Chen (1981, Taiwan). Voor ons staat een bak met zand. Daarin bevinden zich allerlei miniatuurobjecten: mensen, dieren, vlammen, huizen, boten, planten en meer. Ze vertelt me dat ze het gebruikt als een bordspel in een onderzoek naar duinen. Ze kent de duinen van haar thuisland Taiwan, maar raakte gefascineerd door de Nederlandse omgang met de duinen. Door het bordspel te spelen met mensen van verschillende culturele achtergrond worden nieuwe scenario’s gevormd waarin natuurrampen, samenwerken en het delen van nieuwe en oude kennis aan bod komen. De spelers mogen kiezen te spelen als bijvoorbeeld een dier of een natuurverschijnsel. Maar het spel heeft geen regels en een open einde. Op de muur achter het bordspel is een schilderij te zien waarin Chen een van deze scenario’s uitbeeldt. Reuzenhanden zweven in de lucht op een moment net voor of na een zet in het fictieve duinlandschap.
Diana Al-Halabi, Clean Cut, 2024
De schilderijen van Diana Al-Halabi trekken mijn aandacht. Centraal op het werk Clean Cut is een slager te zien die zijn handen wast, rechts van hem levenloze lichamen en links van hem ogen op die op de slager zijn gericht. Zolang het leed buiten het blikveld van de mensen is, blijft het ook buiten hun belevingswereld. Al- Halabi vertelt hoe ze wil laten zien dat een bepaalde afstand de mogelijkheid creëert om weg te kijken. Ze refereert hiermee op een genuanceerde manier aan de situatie in Gaza. De katten op het doek komen direct van een filmpje dat ze online tegenkwam. Katten zitten, liggen, lopen over levenloze lichamen. Hebben ze honger, rouwen ze, of willen ze hun lichaamswarmte geven? Om dit beeld een plek te geven en niet te vergeten, maakte ze het onderdeel van haar schilderij. Ze kiest ervoor te schilderen omdat er naar haar mening geen passende woorden zijn.
Drie uit meer dan honderd is niet veel. Ik zag en sprak nog veel meer kunstenaars. Zo ontving ik een persoonlijke voordracht van een verhaal van Toon Tellegen, dat het uitgangspunt vormde voor de miniatuursculpturen van Linus Bonduelle. En ik belandde ik in een interessant gesprek met Gizem Üstüner die een discours op gang wil brengen over de kwetsbare financiële situatie van kunstenaars, onder andere door haar banner met de slogan ‘How do you afford to be in this loop?’ De harde dagelijkse werkelijkheid van de worstelende jonge kunstenaars werkend aan een carrière zonder veel inkomen, voelt ver weg als je al het werk hier zo mooi ziet uitgestald. Maar dat maakt het voeren van het gesprek daarover juist ook hier des te urgenter.
FOLLOW-UP – ENKELE HOOGTEPUNTEN
Prospects op Art Rotterdam 2025, t/m 30.3.2025
Tessa Bourguignon
is kunsthistoricus, volgt master aan de Universiteit Utrecht
