metropolis m

Kris Reijersen van Buuren maakt schilderijen die momentopnames verbeelden in een gelige gloed: een hand op een borst, zwarte klittenbandschoenen, een kaartje dat uit iemands onderbroek steekt. Door close-ups te verbeelden, wekt ze een spanning op. Wat er buiten dit frame gebeurt is namelijk niet bekend. Film en cinematografie zijn van grote inspiratie voor haar, aangezien het verhaal daar juist verscholen zit in de kleine momentopnames.

Inne Feenstra onderzoekt in zijn films de grenzen van film. Ruimte, tijd, geluid en beeld worden opgerekt en getransformeerd. In zijn film Fallen is op een groot scherm een bos te zien. Er wordt niet gepraat, we horen enkel vogels. Dan valt een boom héél langzaam om. Dit spel van tijd en snelheid geeft een spookachtige sfeer aan de onschuldige beelden van het bos. Alsof de camera de macht bezit om de natuur tot iets onnatuurlijks te maken. Op een gegeven moment merk ik dat het scherm zich veel verder achterin de ruimte bevindt. Zonder dat ik het doorheb, beweegt het kunstwerk van voren naar achter. In een andere ruimte is Feenstra’s film DAWG te zien, waar een hond op een zandweg door een graslandschap rent, begeleid door trommelgeluid. Als ik de ruimte uitloop valt het licht naar binnen en zie ik meerdere trommels voor het scherm staan waar automatisch op geslagen wordt. Ook hier voel ik me misleid door Feenstra, maar is dat niet wat film altijd een beetje doet?

Katharina Busl transformeerde een ruimte tot een technologische tempel. In de installatie Bliss Domain onderzoekt de kunstenaar overlappingen tussen religie, mythologie en moderne technologie. De vloer is bedekt met metalen rasters en kleine poeltjes blauw gekleurd water. Daaromheen bevinden zich fonteinachtige sculpturen, grote stenen en metalen trappen die nergens heen leiden. Busl gebruikt religieuze symboliek en mysterieuze materialen om een etherische sfeer op te roepen. Het is niet duidelijk wat of wie in deze tempel aanbeden wordt. Die anonimiteit is ook precies wat de virtuele en digitale realiteit kenmerkt, waardoor Busls installatie mooi twee tegengestelde werelden samen weet te brengen.

Sam Jennen speelt ook met religieuze uitingen, maar kiest daarmee in tegenstelling tot Busl voor meer traditionele materialen. In de ruimte staat een houten boog, waar ik onderdoor loop. Rechts op de vloer liggen dode vogels, gesneden uit hout. De ruimte is doordrongen met een geur van olie en hout die alle losse elementen in de ruimte samenbrengt. Jennen liet zich inspireren door een dorpje in Noord-Frankrijk, waar zij gedeeltelijk opgroeide. In dit werk onderzoekt ze hoe herinneringen en verhalen alle hoeken en kieren van een huis kunnen doordringen, net als geuren.

Sietske Zandbergen gaat in haar werk op zoek naar een hele andere symboliek. Voor dit project richtte ze zich op de snackcultuur in Nederland, België en Duitsland. Verspreid door een ruimte staan drie sculpturen van levensgrote patatzakken die lijken te zijn samengesmolten met een man. Onderuitgezakt zit één van de ‘patatmannen’ tegen een muur. Hij draagt Adidas badslippers en heeft een bezorgde blik. Een andere patatmat ligt schreeuwend op de grond, met een arm uitgestrekt alsof hij vraagt om hulp. De sculpturen zowel absurdistisch als herkenbaar en alledaags.

Dit absurdisme is ook aanwezig in het werk van Puck Dekker, die ook bekend is onder de naam Duck Pekker. In het werk vannacht ben ik onder het klimlaminaat gaan liggen onderzoekt Dekker door middel van installatie en performance de absurde realiteit van laminaatvloeren. Op de vloer zijn verschillende soorten laminaat over elkaar geplakt en zelfs het keyboard dat klaarstaat voor Dekkers performance is voorzien van een laag plaklaminaat. Dekker toont ons ook het absurde in het alledaagse. Een vloer op een vloer op een vloer: hoe vaker iets banaals herhaald wordt, des te absurder het resultaat. Dekker maakte ook een poëziebundel waar ik snel doorheen blader. Gniffelend lees ik de korte humoristische gedichten: ‘Veel mannen hebben last van clusterhoofdpijn. Dat heb ik gelezen op een website die ik meer vertrouw dan andere websites.’

Dit absurdisme staat in contact met een kinderlijkheid die in veel werken aanwezig is. Esmay van Loenen maakte een installatie waarin speelsheid, glitters en humor de vrije loop krijgen en samen een glimp van een diens matriarchale utopie tonen. In diens installatie kan je zelf ook even rustig zitten om te strijkkralen. Nynke Sansom liet zich inspireren door de parallelle fantasiewerelden waar kinderen zich vaak in kunnen verliezen. Vooral leuk zijn de minidierenkostuums die ze maakte, die laag op een muur aan kleine haakjes hangen.

De afstudeerders van de HKU tonen veelbelovend werk, waarin de studenten autonoom en eigenzinnig durven te zijn. Door het absurde te omarmen en juist hun jeugd en kind zijn niet uit het oog verliezen, bieden de studenten alternatieve manieren om verhalen te vertellen. We mogen allemaal het kind in ons wel wat meer omarmen, denk je als je de expositie verlaat.